Eylül Seremonisi Umudunu yitiren insan her şeyini yitirmiştir'' derler. Doğru! Bom boş şimdi ellerim, dünden bohçama koyduğum hayaller bu günümden kaçıyor. Nasıl da hüzün yakışıyor kalemime, nasılda keder düşüyor gözlerime. Eylülden...

Ne kadar da zamansız gelir bazen bazı sorular insanın aklına. Ve hiç istemediği bir anda geçmişten bir kare, nasıl da dikiliverir gözlerinin önüne. Sıraya...

Esen rüzgâr ruhuma işliyor, gecenin kör karasında ruhumu salıyorum sokaklara. Umarsızım; bir başıma arşınlıyorum ruhumun en ücra köşelerini. İçimin karanlığı dışarıdan bin beter. Hayallerim korkunç birer...

Sek sek oynadığımız dar sokaklar vardı. Maceraperest saklambaçlarımız. Günün hiç bitmesini istemediğimiz daha nice oyunlarımız. Akşam ezanı okununca 'biraz dahaa'' diye yalvarırdık annemize. Severdik çocukluğu ve çocuk oyunlarını… “Ama...

Ne yapmalı ne etmeli diye sıkılıyorsanız ve yeni yerler keşfetmek ruhunuzda varsa eğer işte size süpper bir tavsiye. Bu gün gezme, görme ve doğayla...

Şöyle bir kendimi dinlemeyeli ne çok olmuş. Çekilen acılar, unutanlar, unutulanlar, hayat telaşı derken kendimi unutmuşum kullanılmayan bir çekmecede. Çok mu hızlı yaşıyorum hayatı diye...